Kimi boğmak istesem ağızlarında bozuk bir teslimiyet aksanı beliriyor, bundan memnun olduklarını gözleriyle ve sözleriyle dile getiriyorlardı. Klişeyi de öldürmüştüm sonunda, o kadar dayağı hak edecek hiç bir şey yapmamıştım, klişe bunu hak etmişti. Klişede adından anlayacağını üzere bir klişeydi. Böyle bir şehirde, öyle bir karakter olması gerekiyordu ve olmuştu. Artık yoktu. Gülümseyerek ölmüştü klişe.

Üşüyordum, iliklerime kadar üşüyordum ve 3 aydır iliklerimde hissettiğim bu sanrı da defolup gidiyordu işte.

Toprak ? Toprak kalmıştı geriye. Bu piskolojik koğuşlarda 3 ay geçirmiştim ben, 3 ay çok saniye ederdi. Toprağı bulmam gerekiyordu, odasına gidecektim.

Ona neden istenilen demediğimi düşünüyorum şu anda, bu şehirdeki tek gerçek o olabilir miydi ?