Çok şey yaşamıştı tamirci, çocukları, karısı, çaresizliği, ailesi, çabası, inadı, azmi..

Kısacası tamirci herşeydi. Herkes olmuştu tamirci, bütün bir insanlığı temsil ediyordu gözümde, herkes çaresizdi bu dünyada, bir gün hepimiz ölecektik, hala yaşıyor olmamız ölmeyeceğimize garanti oluşturmuyordu hiçbir zaman.

Seviyordu çocuklarını, babam gibi değildi, beni bıraktığı gibi hasta çocuklarını bırakıp gitmemişti tamirci. Oğlunu anlattı, kızını anlattı, fakirdi tamirci. Hepimiz gibi. Hiç kimse zengin değildi bu dünyada, paylarımıza düşenleri tüketerek ölmeyi bekliyorduk işte. Sabırsız biriydim ben, bekleyememiştim, ama tamirci bekliyordu, yaşamaktan çekinmiyordu. Korkmuyordu benim gibi.

Onun için bir şeyler yapabilir miydim ? Hiç tanımadığım birisi için şu anda bu yatakta yatmama neden olan şeyi yapabilir miydim ? Onun hayatını kurtarabilir miydim ?

Zemherinin ayak sesleri odada yankılanırken bunları düşünüyordum.