Artık yavaş yavaş kabullenmeye başlamıştım Gizemsiz yaşamı.Ama içimde hep bir yerde aklıma geldikçe durmadan yakıyordu beni acısı. Açıkçası memnundum bu acıdan. Gizemden bir parçaydı o bana.Ölene dek hep onu hatırlatacak bir zamanlar hayatımda peri gibi bır kızla olan anılarımı unutturmayacaktı. Günlerimi o acıyla boğuşarak tatlı sert bir şekilde ilerletiyordum.Bir okul günü sınıftan pikniğe gitme kararı çıktı. Tamam dedim geiirim. Biraz kafa dağıtırdım. Herkes gelecekti. Gizem de.işte haftasonuna ayarladık herkes hazırlandı bir şeyler getirildi gruplanıp otobüslere atladık sonra buluşma noktasında birleştik. Geçtik bir yere kurulduk. Mangalı yaktık pastalar börekler sarmalar havada uçusuyordu. Halinden memnun olmayan Gizemle ben vardım sadece. Gizemin de düşünceli olduğunu fark etmiştim. Alper yanıma geldi. istersen etrafı gezelim biraz için açılır dedi. Olur dedim. Dolaşmaya başladık sonra geçtik bir ağacın altına oturduk.O her konuşma başlangıcında muhabbeti başka başka yerlerden açıyordu bense her defasında Gizeme bağlıyordum