Yaralarımı sarıyordu istenilen, yalnızca fiziksel olanlarını tabiki de, zihnimdeki yaralar o kadar fazlaydı ve derindi ki kimsenin onları saracak cesareti yoktu zaten.

Ne içersin tombul çocuk diye sordu bana istenilen, bu şehirde ilk defa böyle bir soru duyuyordum, rakı içerdim ben, burada rakı yoktur dedim içimden..

Çay var mı dedim istenilene. Bunu beden bulup, omzuma çökmüş hayal kırıklıklarıma bir yenisini daha eklememek için yapmıştım. Çay olurdu bu şehirde, deliler biterdi, çay bitmezdi burada.

Tamamdır tombul çocuk çaya kaç şeker atarsın peki ? dedi istenilen. Unutmuştum, o kadar uzun süredir yapmıyordum ki bunu, kaç şeker attığımı bile hatırlayamamıştım. Üzülmeye başlıyordum, gördü istenilen, tamam tombul çocuk herkes 2 şeker atar zaten şakasına sormuştum ben dedi.

Biliyordum, yalandı.