Benimde bir ailem vardı elbette. Delilerinde aileleri olurdu, ziyarete gelmemişlerdi daha ama geldiklerinde her zamanki bankta oturup, sessiz kalmayı tercih edecektim. Çünkü deliler filmlerde hep böyle yaparlardı.

Deli değildim ben, eğer deli değilim beni buradan çıkarım dersem deli olduğumu düşünürlerdi, çünkü buradaki hiçbir deli, deli olduğunu kabul etmezdi.

Annem babam ve kardeşlerim vardı, bileklerimi kestiğimde odamdaydım, kardeşim yanımdaydı. Çığlıklar atmıştı, babam beni kollarında zütürmüştü hastaneye, annem bayılmıştı, kan kaybetmiştim, litrelerce, doktorlar saatlerce bileklerimi dikmeye çalıştılar, başardılar da sonunda. Sonuç olarak buradaydım işte, akıllı birisi olarak ölmeyi seçmiştim, şimdiyse deli birisi olarak yaşıyordum. Doktorlar hayatımı kurtarabilmişlerdi ama benliğimi asla. Ölmüştüm bir kere, bir daha da doğmayacaktım. Doktorlar bunu bilmiyordu ama klişeye sorsanız size hemen söylerdi.