Ayrılığın üstünden haftalar geçmişti. Okula başlayalı çok olmuştum. ilkbahar aylarıydı. Okulun en güzel olduğu aylar.Ama bana zulüm gibi geliyordu. Gizem bensiz dolaşıyor bensiz yiyip içiyordu. Benimse her lokmamda her adımımda her konuşmamın başında Gizem vardı. Yanımdakiler sürekli unut olum boşver kız mı yok başka diyorlardı.Yok diyordum. Gizemden başka kimse yok. Lafa gelince de bana odun derlerdi. Aşktan meşkten ahkam keserlerdi. Hissettiklerim hakkında bir gram düşünceleri yoktu. Ayrıldığımız günden beri Gizemle hiç konuşmamıştık.Ne bir mesaj ne bir selam. Artık birbirimizi görmezden geliyorduk. Hayatım tekrar çıkılmaz bir hal almıştı. Okuldan eve evden okula gidip geliyordum…Gizemden önce de böyleydi ama o zamanlar en azından bilgisayar kitaplar zevk veriyordu.Şimdi hiçbir şeyden zevk almaz olmuştum. Bazen yemek yiyip yemediğimi bile unutuyordum.Bir akşam facebookta dolaşırken Gizemle bir çocuğun fotoğrafına rastladım.Çok samimi bir poz değildi ama yan yanaydılar fotoğrafta. Dondum kaldım. Aklımdan anılarımız tek bir şeritte geçti gitti. Herkes ben gibi sevecek diye bir kaide yoktu ya…