Sabah uyandım. Sanki her şey rüya gibiydi.Bir anda en zirveye çıkmış sonra yine kendimi en dipte bulmuştum. Sağıma soluma baktım afallamıştım. Okul saati çoktan geçmiş vakit öğleye geliyordu. Yataktan çıkmadım. Tüm günü yatakta bir şeyleri düşünerek geçirmiştim. Gizemin benden neden ayrıldığı hakkında kesin bir şey bilmiyordum. Bilmeden onu üzecek bir şey mi yaptım diye tüm anılarımızı baştan aşağı kafamda canlandırdım.Ama yoktu.Her defasına onu koruyup kollamış hiçbir zaman üzmemiştim. Ağzından çıkacak tek bir kelimeye ömrümü bile verebilecek haldeydim. Kafamı duvarlara vurmamak için kendimi zor tutuyordum. Gizeme de soramıyordum.Ya beni artık sevmediğini söylerse diye korkuyordum. Böyle en azından bir ümit vardı. Belki geri döner diye.Ama bir yandan da kafamda senaryolar kuruyordum.Tek bir nedeni olabilirdi ayrılığın o da muhafazid. Belli ki Gizem muhafazidin gücünden korkmuştu. ikimize de zarar vermemek için ayrılma kararı almıştı belki de.Ama bana böyle zararın en büyüğünü veriyordu. Benim için hayat Gizemden öte hiçbir anlam ifade etmiyordu. Geleceğim geçmişim her şeyim Gizemle başlayıp bitiyordu.