insan, konuşabildiğinde aktif bir iletişim halinde bulunan canlıdır. konuşma yetinizi yerine göre kullandığınız takdirde; kendinizi ifade edebilmenizin haklı gurururyla özsaygılı bir insan olursunuz.

karşınızdaki kişiye kendinizi ifade etme düşüncesine girdiğinizde; ilk olarak ev pratiğinde "ekgib yanlarınızı" belirleyin.

kendim hakkında genel olarak olumlu düşüncelere sahip olmamla birlikte, ekgib taraflarımın farkında olduğumu düşünmekteyim.

hayli az olan bu naçizane iğrenç özelliklerimin bana kattığı zarardan çok faydası olduğunada eminim.

kaybetmiş olduğum kendimi affetirme yetisi; sonradan öğrenilen bir erdem mi, yoksa pgibolojik bir oluşumun parçası mı adına özel bir deney yaptım. "sizlerde kendi ekgib yönlerinizi değerlendiren gözlemleri hayal gücünüzle yapın"

altına yapan bir bebeğin, ilk tuvalet eğitimden sonra tekrar altına yaptığında ailesinden gizlemesi; af dileme benliğinden çok korku ibaresi gibi.

o yaştaki bir bebeğin " annecim üzgünüm altıma yaptım" demesini beklemek ahmaklıktır.

bu düşüncede anlatmak istediğim, af dilemekten korkuyoruz, korkularımız bize af diletmiyor.

altın kural dört "birine ilişkimizden söz etmeden önce dahi hata yapmaktan korkuyoruz ama, korktuğumuz hata yapma eylemi değil; kendimizi affettiremiceğimiz düşünmemiz"

ya kabul etmez ise; yüzüne nasıl bakarım düşüncesi. gerçek manada "saçmalıktır."