Tutamadım yine kendimi.
O boş apartmanın merdivenlerini çıkıp onu bulmak için yapmadığım şey kalmadı.
Kapılar kilitliydi, gibimde mi ?
Zaten tahta ve eskimiş olan kapılardı bunlar.
Hepsine bir tekmem yetiyordu.
Sırf onu bulmak için.
Ama o beni tanımıyordu bile.
8 katlı apartmanın 2'şerli dairelerini 5 kişi geze geze arıyorduk.
Kapalı olan kapı kilitli olmasa bile sinirden tekme atıyordum.
O anda dolapta sopa buldum.
işler benim için güzel ilerliyordu.
Ama o ?
Ona ne olmuştu ?
Neredeydi ?
Kafamda filler gibişiyordu.
Hiçbişey düşünemiyordum.
Tek yapabildiğim, rutin halde kapı kırmak aramak ve bulamamaktı.
Sonunda 6.katın salonunda bulmuştum onu.
Üstü giyinikti, incinlık yoktu.
Aklıma gelen başıma gelmemişti.
Ama o iki çocuğun başına çok şey gelicekti.
Polis çocuğuydum.
Sorgu işlerini babama sora sora öğrenmiştim bile.
Çocuklara teker teker soru sorarken bağrışımı arkadaşlarımda duymuş ve gelmişlerdi.
Bu sefer daha çok gerildi çocuklar.
Ama onları onun yanından almam lazımdı.
Tenha denecek biyer o gelince pekte tenha olmuyordu.
Onun yanında bişey yapamazdım.
Kendi boyuma yakın olanı kolundan çektim, amacım başka bi odada bi güzel konuşa konuşa dövmekti.
Önüme geçti.
Yapma dedi ve tokadı yanağıma yapıştırdı.
O an çok savunmasızdım, elim ayağım birbirine dolaştı.
Ama ben hala onun gözlerinin içine bakıyordum.