annesini balicilere öptürenlerin başlığı

Gün 42 – Polis Günü

Günler sonra ilk kez soluksuz uyudum. Yatağın diğer ucuna uzandığımda elim boşlukta kayboldu. Zeynep yoktu. Fakat yattığı yerde kan izleri vardı. O sırada diğer odalardaki koşuşturma sesleri bir silahın ateş almasıyla kesildi. Doğrulup çekmeceye elimi uzattım. Silahım yerinde yoktu.

Komodinin üzerindeki aynadan yüzüme bakan sakallı bir adam gözüme çarptı, o bendim. “Ne zamandır tıraş olmuyordum ki?” diye düşündüm. Zeynep’in silahını almak için yatağın diğer ucuna doğru kendimi attım. Fakat komodinin çekmecesini açtığımda gördüğüm tek şey parçalanmış bir köpek yavrusuydu. Korku ile kendimi yataktan attım.

Ben olan bitenlere anlam vermeye çalışırken yatak odasının kapısı açıldı ve içeriye Zeynep girdi. Yüzünde ağlamaklı bir ifadeyle “Elveda Kenan.” dedi. Sonrasında ise gelen ikinci silah sesiyle karım yere yığıldı. Hızlıca ona koştum. Ama çok geç, o artık gitmişti.

Zeynep’in kanlar içersindeki vücudu kucağımda, dizlerimin üstüne çöktüm. “Canın yanacak. Ama yas tutmayacaksın. Aşağılık kadın!” diye söylendiğimi hatırlıyorum. Yas tutamadım, bunun için zamanım bile yoktu. O sırada kapının önünde bir gölge olduğunu fark ettim. Çok geçmeden karanlık siluet  “Merhaba Kenan” dedi. Silahı son bir kez daha ateşledi. Ses kesildi ve gözlerim karardı.

...