Evet beyler, yazacaklarım harfi harfine gerçektir.Bu olay geçen hafta oldu ancak eskiye dayanıyor. Ben lise 3 deyken gamze adında biricik aşkım vardı. Dokunmaya kıyamazdım lan o derece severdim.Bu aşkımız aynı ilde üniversite kazanınca arttı. Evleniriz diye düşündük hatta.

Birgün ağlamaklı bir ses hastaneye gel dedi.. Gittim,keşke yolda araba felan carpsaydıda gidemeseydim. Gamze kanser olmuştu. O gün hayatımın karardığını düşündüm ama birazda olsa ümidim vardı. Annesi ona en büyük desteği sen verebilirsin ,onu iyileştir diye bağırdı bana..Çaresizdim, yakın arkadaşlarım bırak hayatını yaşa dedi ama ben yapamadım beyler anlayın işte... Gün geçtikte artıyordu ölüm riski. iyilesmiyordu cidden, aksine yaşaması işkenceye eşdeğer idi.Ama hergün yanındaydım,her anında. Birgun doktor ilaçları arttırdık saçları dökülecek demiş. Okadar çok ağladıki... Cidden hasta önlüğü sırılsıklam olmuştu. Ona ben seni her halin ile severim dedim,ama tatmin olmuşa benzemiyordu. Ertesi sabah gittim berbere vurdurdum sacı 3 e.Bir hışımla gittim yanına, kız perperişan saçları dökülmeye başlamış ağlamaklı gördü beni ve harfi harfine şunları dedi; "Saçın yokken pek birşeye benzemiyormuşsun".

Evet beyler o an ne düşündüğümü hatırlamıyorum ama tek hatırladığım eve gidip kendimi 2 gün odama kapattım ve sadece dusundum. Hayatın anlamı yok diye.. Birdahada onun yanına bile gitmedim beyler. Görsem sinirden vururdum herhalde.

Beyler rezleri alın final geliyor. Erken tepki vermeyin.