annesini balicilere öptürenlerin başlığı

Gün 30 – Öğrenci

Sanırım iki saat kadar uyudum. Yedi gibi uyandım. Elektrikler kesilmemiş olacak ki telefonumun şarjı tamamıyla dolmuş. %0 sinyal, Wi-Fi ve mobil verisi. Birde bunlara akıllı telefon derler.

Ben uyuduğumda Zeynep uyanıktı. Fakat sanırım daha fazla dayanamamış ve o da uykuya dalmış. Sırtını duvara vermiş, kucağında ise günlük. Yavaşça günlüğü çektim. “Elveda” başlıklı yazını gördüm. O benim yazdığım sayfalarımı okumaz. Dolayısıyla ben de o sayfayı okumama kararı aldım. Ama belli ki veda ettiği kişi Elif’ti.

Bugün alışveriş günüydü. Sırt çantamı yanıma aldım. Silahı ise her zamanki gibi evde bırakacaktım. Mızrak bir düzine ebleh için yeterliydi. Ayakkabılarımı giyerken arkamda birinin durduğunu fark ettim. Hızlıca döndüm. Zeynep karşımda dikiliyordu. “Bir şey unuttun.” dedi. Elinde silah, dik bir şekilde bana bakıyordu. Gözlerinin derinlerde ise gülücük saklıydı. Silaha gerek olmadığını ve onu kendisine bıraktığımı söyledim ama Zeynep’ten cevap gelmedi. Artık jeton her ne kadar köşeliyse unuttuğum şeyin kendisi olduğunu fark etmem on saniye kadar sürdü. Sanırım bu geri kafalılığımda yüzüme yansıdı. Benimle gelmek istiyor gibi olsa da emin olamadım. “Artık dışarıda olan bitenden bihaber olmadığıma göre bensiz hiçbir yere gidemezsin. Bu pislikler bütün herkesi benden alabilir ama sana dokunmadan önce benim tadıma bakmak zorundalar.” dedi. Evde kalmasının daha güvenli olduğunu anlatmaya çalışsam da dinletemedim.

...