Okula başladığımda ortaokuldaydım ve yalnız şekilde takılıyordum. tenefüslerde çikolata alıp tek başıma bir banka oturup onu düşünüyordum. Ağlıyordum. Herneyse beyler zamanla alışmaya başladım. derler ya gözden uzak gönülden de uzak olur diye. o hesap işte. Alıştım ama hep aklıma geliyordu. Arkadaşlarım gülüp oynarken ben aşk acısı çekiyordum ve bu acı o ufacık yaşımda bana ağır geliyordu.

Eski oturduğum yerde çok çevrem vardı sosyal bir çocuktum işte futboldan dolayı herkes tanırdı zaten beni. ama yeni taşındığım yerde iyice asosyal olmuştum. acımı, kafamdaki başka şeylerle meşgul etmeye çalışıyordum

(Acım aşk acısı falan değil beyler daha anlatıcam. Yani sadece aşk acısı olsa hafif olurdu yine.)