Koşuyorum...
Etrafıma bakmaksızın koşuyorum...
Birden neden koştuğumu sorgularcasına yavaşlamaya başlıyorum. eğilip soluklanıyorum. ayağı kalkıp yürümeye başlıyorum. kaldırım taşları olmayan eski bir kaldırımın üzerindeyim. sağ elimin öne gidişini sol ayağım takip ediyor. ilk gördüğüm kollarm, ilk işittiğim de; nefes alış verişim. çok hızlı gerçekleşiyor nefes alışverişleriimi, üzerimdeki yağmurluğun vücudumla temas sesi yavaşlatıyor. ama ikisini de duyar gibiyim. ama daha önemlisi içimde koşmam gerektiğini söyleyen bir his. birden beynim mantığıma hükmediyor ve koşmaya başlıyorum.
Gecenin bir yarısı nereye koştuğumu bilemiyorum. yanımdan geçen araçların korna sesleri bir biri ardına kesilmezken, arkamdan hızlıca bana doğru yaklaşan bir aracı seziyorum...