Gözümü açarım, hastanedeyimdir ve yanımda Merve vardır.
"iyi olacaksın Burak, seni seviyorum; sakın kendini yorma... " der ve gözlerimi kapatırım...
1 hafta sonra kendime gelirim.
Evdeyimdir, ailem çevremi sarmıştır; padişah ın kulları gibi etrafımda dolanırlar..

1 Hafta önceye dönelim, Merve nin evinden çıkarken...

Ben apartmandan çıkarken Polen arkamdan yavaş yavaş gelip elinde ki 15 cm lik Sürmene bıçağını benim sırtımın sol tarafına tüm gücüyle, ama eli titreyerek saplar.
O kadar hızlı saplar ki, o an sanki rüzgar estiğini ya da ter damlası değdini zannederim sırtıma, acı çekmem.
Sırtımın sulanması ve hafif bir ağarlık hissetmemden ötürü elimi sırtıma zütürüp hafiftek yoklarım ve o eşsiz Sürmene bıçağının sapına ve kanın ıslaklığını hissederim. Elimde ki kanı görünce de bayılırım; çünkü çocukluktan gelen bir özelliğim var, kan tutması...