taku yediğimi o zaman farketmiştim.
çocuğumu , kızımı daha kucağıma bile alamamışken , zütürülüyordum.
taktan gibten birkkaç sorgudan sonra beni içeri attılar. Tutuklu yargılanacakmışım, uyuşturucu tacirliğinden.
Ben hayatımın düzene girdiğini düşünürken , kızımı yetiştirme derdine düşmüşken , evime para getirmeye ; ocağı kaynatmaya çalışırken ,şimdi hapishane köşelerinde yargılanmayı bekliyordum. Üstelik olabilecek en taktan şey yüzünden..
kızımı düşünüyordum sadece. annesini düşünüyordum. Sevgilimi , ailemi , hayatımı düşünüyordum.
Yapacak hiçbir şey yoktu elimde.
Verecek bir cevabım yoktu. Ne Nil'e , ne polise , jandarmaya ..
Kızıma tekrar ne zaman kavuşacaktım ? Ne zaman Nil'in yumuşak ellerine tekrar dokunabilecektim ?
Annemden sonra ilk kez oturarak , içlenerek ağlamaya başlamıştım.
Ne yapacağımı bilmiyordum.
Gece yarısı olmak üzereydi , ben düşünüyordum ; düşündükçe de içinden çıkamıyordum hayatımın.

Birden bire demir parmaklıklar açıldı ve görevli polis kapıda dikilerek şunu söyledi
"Serbestsin"
Hiçbişey demeden yavaşça kalktım.
Koridorun sonundan yaklaşan bir çift topuklu ayakkabı sesi duyuyordum sadece.