hayata dair

Alt komşumuzun ayrı yumurta ikizleri vardı; biri kız biri erkek. Zeynep ile Mustafa.
Zeynep engelli doğmuştu malesef.
Mustafa kardeşine canından bir parçaymışcasına tarifsiz bir sevgi gösteriyordu. Bu aşırı sevgi onun engelli olduğunu bilip acıdığından mıdır, yoksa çocuk olduğu için engelin ne olduğunu bilmediğinden midir bilmiyorum.
Mustafa beni ve kız kardeşimi çok sever, hergün bize gelip kardeşimle oyunlar oynardı.
Yine o günlerden biriydi, kız kardeşim Mustafa'ya "büyüyünce ne olacaksın ?" diye sordu, Mustafa "doktor" diye cevap verdi, "neden" diye sordu kardeşim, Mustafa daha 4-5 yaşında olmasına rağmen belki de kimsenin aklına gelmeyecek bir cevap verdi; "Zeynep'i iyileştiricem" dedi. Kardeşimle göz göze geldik. Bu; tarifsiz bir duyguydu, boğazım düğümlendi, yüreğimden bir parça koptu sanki.
Çocuklardan öğreneceğimiz çok şey var...

Sevgilerimle.