Biraz kıpraşmalarım sonucu sesimi duyurdum ve teyzem hemen ayaklandılar herkes

Babamı sormaya çalışıyordum ki öyle bi bağırdılarki sevinçten odaya birden emre ezgi babam melisa onun ailesi...

Güzel duyguydu beyler. Sevildiğini değilde , yanlız olmadığını zor günlerde boş beleş insanların yanında olmayıp sadece sevdiklerinin olması.

O an hayatımın ilk şükürünü ettim.

Çok şükür dedim içimden.

Zordu onlar içinde. Sırf oğulları üşümesin diye klimalı salonda yatırıyorlardı şimdi ise sedyede 2 hafta sonunda kimbilir o ilk 2 gün napmışlardır...

Hepsi gözbebeklerini büyütmüşken hepinizi seviyorum diyemedim daha doğrusu anlamadılar sağolsunlar taşağada aldılar o aralar :D

Özellikle emre muallaksi :D gülünç kaynağımızdı ya kardeşti o. Onun hiçbir yanlışı gözüme bile batmazdı hemen örterdim ona farkettirmeden..

Ben de o an elim ile herkesi gösterip tek elle kalp yapmaya çalışsamda yanlış anlaşıldım hemşireyi çağırdılar en sonudna diyince tabi sarılmaya çalışmalar felan derken güzel bir gün geçirdim...

Çok korkmuştum ama ben parmağıma iğne batınca bile irkilen adam kavga etmişliğimiz olsa bile ölüm ile dans ediyorsun. ilk bu duyguyu tadan için zordu tabii ki..

Sonra içeriye tekvando hocam girdi. sanırım o zamanlar 4.cü senem felandı siyah kuşak sınavlarına hazırlanıyorduk. Çok renkliydi ya emre ilede orda tanışmıştım zaten.

Oda geldi yine ne kadar biraz sapkında olsa o an onu görmek bile sevindirmişti.