Aradan epey bi zaman geçmeden taburcu oldu, kırıkları iyileşmiş, travmalar atlatılmış, beyin sarsıntısı sonucu oluşan nöbetler son bulmuştu.
Ama pişmanlık?
Hayır bunu hayatının sonuna kadar unutamayacaktı.
Bu ona aslında bir ders olmuştu ama yinede onu fazlasıyla etkilemişti.
Bilincinin yerinde oldugu hergün her gece uyudugu her an o rüyayı görüyor, terler içinde uyanıyordu. Evet kaza yaptıgı sahneyi belkide rüyalarında milyon defa izlemişti,
Kafası artık kaldırmıyordu.
Delirmek?
En nihayetinde bizde yaklaşmadıkmı bi şekilde delirmeye farklı sebeplerle?
Evet oda yaklaşmıştı,ve yardım almamayı tercih ediyordu,
Hayat ona farklı kazanımlar sunmuştu ve o bunları kullanmak istiyordu. Ayaga yeniden kalktıgında kendi çabaları ile kimseden yardım almadan durdugunu göstermek istiyordu fakat rüyaları gün geçtikçe onu çıkmaza itmeye devam ediyordu.
O işte filmlerde bahsettigimiz ışıgın kırıntılarını görüyordu her gece,
Azrail her gece onunla alay ediyordu,
Ama o ölmüyor,
Aynı acıları tekrar ve tekrar yaşıyordu,
Bir insan neden buna takılı kalırdı ki neden?
Sebebini hiç ögrenmekte istemedi, yaptıgı vicdan buna takılı kalmasına itiyor olabilirmiydi acaba?
Bütün bu olanlar yaşanırken gün yüzüde görmeyeli epey olmuştu,
Sag omuzlugunu taktı gece saat 1e geliyordu babası hala uyumamıştı,
Aslında uyku saatleri pek öyle degildi ama kazadan sonra her gece başında nöbet tutar olmuştu,
Birden ayaklandıgını görünce şaşkın bir ifade ile yüzüne baktı nereye dercesine,
Dışarı diyebildi agzından çıkan pişmanlık dolu sözleri gizlercesine,
Dışarı..
Ve ardından hava almam gerek biraz iyiyim ben merak etme dedi tebessüme ederek,
Hiç gönlü olmasada izin verdi ogluna,
Çokta uzaga gitmedi aslında apartmanın yanındaki tekele ugradı önce, kartını çıkardı ve bi sigara aldı birde çakmak,
Hemen bi kaç blok yanındaki parka ilerledi,
Son baharın verdigi o esinti ile sanki biraz olsun kendine gelebilmişti,
Banka oturdu,
Aylar sonra ilk defa agzına sigarayı zütürdü,
Sigarayı yaktı ve derin bir nefes aldı,
Sigaranın neredeyse çeyregi gitmişti o ilk nefeste,
Dumanında anlamsız özlemler yatıyordu o bir dal sigaranın,
Dumanı yarım yamalak çıktı cigerlerinden hapsetmişti,
Taburcu olmadan önce doktorada sormuştu,
Bırakması gerektigini,
Fakat çok zorlarsa içebilecegini söylemişti doktor,
Umrundamıydı acaba bırakmak istemesi?
Sanmıyordum,
Yan apartmandan bir çift göz o esnada onu izliyordu,
Tanıdık birimiydi o bir çift göz?
Üzerinde sanki bir yük varmış gibi kafasını o yöne çevirdi,
Göz göze geldiler o karanlık saatte,
O karanlık sokakta,
Önce benimsemedi gözleri,
Tanıdıklarmıydı?
Hayır öyle oldugunu hiç sanmıyordu,
Gözler kaybolmuştu bir anda,
Hayalmiydi acaba bütün bu olanlar?
Yoksa cidden delirmişmiydi?
Bir çift göz onu delilige itebilirmiydi?