son zamanlarda olan bitenlerle ilgili biraz yazmak istiyorum. Farkında mısınız gülmüyoruz artık yani ben gülmüyorum ülke bu haldeyken gülmek, mutlu olmak bana şehitlerimize hakaret gibi geliyor. inanır mısınız her gün 2 saatlik yol gidiyorum müzik bile dinlemiyorum artık; bir şehit yakını karşıma çıkar da biz ağlarken sen müzik dinliyorsun der diye. Sosyal medyada fotoğraf paylaşmaya utanıyorum ya! her gün şehitler olurken bu kadar rahat olmak benim kanıma dokunuyor ve elimden hiç bir şey gelmiyor. Herkes hayatına bir şekilde devam ediyor ama ben 8-9 aydır mutsuzum bu ülke ne olacak diye düşünmekten. Ben daha üniversite 1. sınıfım ve bu yaşımda saçlarım ağaracak neredeyse. Artık ölmekten falan da korkmuyorum tek derdim var: ben bir gün daha nefes alayım diye nefesi kesilen şehit kardeşlerime layık bir nesil olayım...