Ben işe sanki kendi işimmiş gibi , ben kurmuşum gibi sarılmıştım. oradan ekmek parası kazanıyordum sonuçta. üstelik nille birlikte hesapladığımız o 5 yıllık plan da baya rahata girecekti bu işimle.
günler günleri , haftalar haftaları kovaladı. Nil 8. ayındaydı. karnı ardık ağzına kadar gelmişti. ben her konuda sakınıyordum onu. hiçbir iş yaptırmıyordum. minik kızımızı taşıyordu karnında.
işime ve okuluma da aynı şekilde devam etmiştim. işten gelen paraya çok ihtiyacımız olmadığı için kenara atıyorduk. çocuğumuz için sermaye biriktiriyorduk. 3 ay boyunca çalışarak , bazen açık , bazen kapalı meyve (!) kutularını indirerek her gün kazandığım 70 liralar... kenarda neredeyse 6.000 lira civarı bir birikimimiz olmuştu. 800.000 doların yanında çok büyük bir miktar değildi , kabul. ama o benim çabamdı. benim kızım ve biricik sevgilim için kazandığım , kendi alın terimle kazandığım paramdı. kızım için yaptığım ilk şeydi o para.
Yine bi çarşamba akşamı hale gitmiştim iş için. bi tır gelmişti. gümüş kaplama kasasından üstlerine kilit vurulduğu çok belli olan metal (muhtemelen bakır) kasalar indirmeye başadık.
kasalar çok ağırdı ve açıkçası kaldırıp indirirken elimiz ayağımız gibiliyordu. 5 kişi taşıyorduk , üstelik her zamanki yere de değil ; dükkanın arkadaki 40 metrekarelik bölümüne zütürüyorduk. o kasalar için uzun bir yoldu.
iki kişi iki kişi zütürüyorduk kasaları , tek başına kaldırmak çok zordu. 35 kg civarıydı.
biz bi arkadaşla tam bi kasaya yüklenirken , arkadan bi kasanın düştğünü duydum. bizden önceki iki salak kasayı kavrayamamış , düşürmüşlerdi. halci abi bunu görür görmez hızlı adımlarla yanlarına gitti.
Ama ben abiye değil , yere dökülen incilere bakıyordum.