Günler geçirdim hastanede, kimse gelmiyor, kimse de gitmiyordu. Kırıklarım yavaş yavaş iyileşiyor, ağrılarım artık ağrı kesici ilaçlarla geçiyordu.

Bu günler, haftalar oldu sonunda, sol gözüm hala görmüyordu. Kör olmuştum, başladığımdan daha da dipteydim, vazgeç demişti Selim abim, ben vazgeçmeyince, o vazgeçmişti benden. Hemşire kendimi iyi hissettiğim zaman taburcu olabileceğimi, gerekli tedavinin yapıldığını, artık evde dinlenebileceğimi söyledi.