Hayatımın en taktan üç gününü geçirdiğim bu taktan sorgu odasından sonunda çıkmıştım.

Hastanede açtım gözümü, gözlerimi diyemiyorum. Sol gözüm artık görmüyordu, ağzımdaki dişler bir elin parmaklarıyla sayılabiliyordu artık. Kaburgalarımda kırıklar vardı ama pek önemsemiyordum bunları, kalbimdeki kırıklar hayatın aslında yaşanmaya değmeyecek bir tak olduğunu anlamam için yeterliydi.