Buse kollarımdaydı. Ağlıyordu. Saçlarını okşuyor, acısını biraz olsun dindirmeye çalışıyordum.

Buse ise sarılır gibi yaparak bu güne kadar ki en büyük bıçağını sırtıma saplıyordu, işin garibi bunun farkında bile değildim. Melih, dedi Buse.

Buse ne zaman Melih diyerek söze başlasa her şey ters gider, her şey taka sarardı. En azından bu seferlik böyle olmamasını istedim. Bir kerelik her şeyin normal seyrinde ilerlemesini istedim.

Bunu o kadar çok istiyordum ki, eğer babam bir padişah olsaydı, ben de Fatih Sultan Melih olurdum. Tarih kitaplarında at üstünde Istanbula giren bir padişahın değil, yıllar önce Buseyle çektiğimiz selfieleri görürdünüz.

Hiçbiriniz tarih kitaplarında ben ve busenin selfielerini görmediniz, babam bir padişah değildi ve zaten her şey taka sarmıştı.