Melis gözlerini açmıştı. ilk sözü nerdeyim ben oldu. Ellerini tuttum ve merak etme bebeğim iyisin ve daha iyi olacaksın hastanedeyiz dedim. Elleri titriyordu. Gözlerine baktığımda bana odaklanamıyordu. Sarhoslugu geçmemişti ama bilinci yerindeydi. Üzerine Bir baktıktan sonra ağlamaya başladı yapmamalıydım. Dedi. Nasıl oldu hatırlıyor musun dedim. Hakan yanımda bir eli omzumdaydi. Evet çok iyi hatırlıyorum dedi ağlamasının şiddeti arttı. Sinirleri bozulmuştu ve konuşmakta zorluk çekiyordu. Tamam bebeğim tamam geçti yanındayım dedim teselli ettim ve sen biraz daha dinlen Biz disardayiz dedim. Hakan a baktım ve bir sigara içelim dedim. Çıktık dışarıya.
Sigaramı atesledikten sonra düşünmeye başladım.
Keşke hersey rüya olsaydı amina koyim dedim hakan a. Ama değildi. Tüm Olaylar tüm gercekligiyle beynimde kendimi sorgulamama neden oluyordu. Nasıl düzelecekti. Melisin kaza yaptığına mı yanayım hamile olduğuna mı yanayım bilmiyordum. Herşeyi geçtim babasına ne diyecektim. Adam tembihlemişti tek başına özellikle alkollüyken binmesin arabaya demişti. Hadi onu da geçtim adamın kızını hamile bırakmıştım lan. Adamın yüzüne bakıp kusura bakma abi kaza oldu diyemezdim. Adamlar evet genişti ama bu kadar kimse geniş olamazdı. Nasıl halledicem ulan bu işler nasıl düzelecek ben bunları düşünürken polisler geli işte cezai işlem uygulayacaklarını filan anlattılar melisle konuşup araç otoparkta fazla birseyi yok diyip gittiler.
Sabah olmuştu. Gözlerim güneşin ilk selamiyla açıldı uykusuzluktan yanıyordu melise baktım uyuyordu fazla birseyi yok gibi görünüyordu ama yine de trafik kazası öyle hemen atlatilacak bir şey değildi. Hakan a baktim ve çoktan uyanmisti yada hic uyumamisti ruya degilmis amina koyim hadi birseyler yiyelim dedim dışarda bir yerde kahvaltı yaptık geri geldik saat 9 olmuş Melis uyanmıştı. Nasılsın diyebildim iyi değilim dedi yavaşça yataktan doğruldu. Keşke evden hiç çıkmasaydım dedi. Üzgündü bana bakıyordu...