Eskiden normal bir insandım, evden çıkmadan önce aynada saçlarımı düzeltir, parfüm sıkardım. Bu günlere dair hatırladığım son şey ise elimde bir fotoğraf karesiyle Ankaranın göbeğinde, Kızılayda ağlıyor olduğumdu.

Bir zamanlar en tepedeydim, şimdiyse en dipte, etimi kemiren insan parçacıklarına kızgın değilim. Bütün dertleri ayağa kalkmaktı, yapamayacaklardı, ayağa kalkmak için zaten düşmüş birisinden yardım alamazdınız. En azından denemişlerdi.

Ben bayamlik reyis, rezervelerinizi alın, başlıyorum.