işte o ruh muh işin içerisine girince benim tadım kaçıyor. kendimi bildim bileli baya materyalist biriyim. onun sonucu zaten bu şekilde düşünmem. mesela işin tuhafı atatürk de materyalistin kralıydı. adam aklına müthiş değer veriyordu. tabii ki o günün şartlarında milliyetçi ve biraz da dini öven söylemlerde bulunurdu sık sık. zaten milliyetçilik işin içerisine girmese devlet kuramazsın o dönemlerde, imkansız. ancak atatürk'ün genel olarak olayları ele alışına baktığında başka bi şey görüyosun. adam o dönemde bilim ve çağdaş uygarlık ne yöndeyse o da o yönde hareket etmiş. o dönem avrupasında milliyetçilik furyası esip gürlüyordu. faşist olmayan devlet adamı tuhaf karşılanırdı. bi ingiltere, bi iskandinav ülkeleri işte istisna. ancak atatürk'ü diğer liderlerden ayıran da 30'lardan sonraki din, evrim konularında söyledikleridir. o dönem avrupasında çok az lider onun söylediklerini söyleyebilirdi açıkçası, ne olursa olsun kolay iş değil. ve ayrıca savaşlar dönemindeki o maneviyata dokunan milliyetçi söylemleri de şekil değiştirdi ve çok daha akılcı bir milliyetçiliğe döndü. öz türk kültürünün nasıl yozlaştığını oturdu analiz etti. tüm her şeyin ötesinde bilimle çeliştiği takdirde onun sözlerini kaale almamamız gerektiğini söyledi resmen. bu kadar iddialı laf olabilir mi? bu yüzden milliyetçi olmak, olmamak değil olay. asıl önemlisi insanın akıldan uzaklaşmaması. bu ruh taşımak... vs meseleleri biraz akıldan uzaklaşmak oluyor işte. hakaret anlamında söylemiyorum. yani mantıkdışı, bilimdışı yaklaşımlar bunlar. türk'ün atası atatürk bu denli materyalistken, türk milliyetçisinin tam aksi yönde olması üzüyor beni. ve ek olarak 21. yüzyıldayız, 30'larda değil.