sonbahardı... seninle geçiyorduk o yoldan;
topraklardan, havadan bir hüzün taşıyordu
bize yaklaşıyordu

gönlümüzde yepyeni bir duygu yaşıyordu.
rüzgarların değildi bu mugibi, bu hüzün;
hatırladın değil mi? kuşlar ağlaşıyordu...
havada bir serinlik... tatlı bir hayal gibi...
torak nasıl meçhuldü tıpkı istikbal gibi?
o gün tabiat başka bir türlü yaşıyordu.
kalbin acı, gözlerin yaşla dolmuştu senin;
yapraklar gibi yere dökülüyordu enin;
o nağme mesafeyi, zamanı aşıyordu.
o bir beste değildi: kuşlar ağlaşıyordu.
en hazin şey muhakkak öksüz kalan ocaktır.
bu ocak hüzünlerle dolup boşalacaktır.

eski bir sonbaharı, küçük kuşları anmak
belki veda etmektir sana birkaç satırla...
yine bir sonbaharda ordan yalnız geçersen
beraber geçtiğimiz serin günü hatırla!..