bak rakiyi gordum efkarlandim yine. arkadasim vardi adi huseyin. dokuz sene ayni yurtta kaldik. bizim yan kogusta kalirdi ama cok iyi tanirdim bildiginiz kardesim gibiydi. cok hareketli bi cocuktu yerinde duramazdi serefsiz bi de heyecanliydi nasil diyim biseye baglandi mi olumune baglanirdi, arkadaslarina da inanilmaz duskundu. yurttan ayrildiktan sonra defalarca basima geldi, gunduz vakti arardi telefonum sessizdedir ya da uyuyorumdur acamazdim defalarca arardi 15 20 defa. ben acmayinca kalkar evime gelirdi kosa kosa basima bir sey mi geldi diye bakmaya. ve rakiyi cok severdi dedim ya arkadaslarina duskundu diye, aslinda rakiyi degil bir arada oturup muhabbet etmemiz severdi. ilk maasiyla da cilingir sofrasi kurmustu bize sagolsun. neyse uzatmiyim. gecen ocak bir aksam telefonum caldi, ortak arkadaslarimizdan biri aradi. bize gelsene dedi. sesinden anlamistim bir seylerin ters gittigini. apar topar ciktim gittim. arkadas kapiyi acti gozleri kipkirmizi olmustu, sormama firsat vermeden kigib bi sesle yari aglar halde "huseyin öldü lan" dedi. ben hayatimda bu kadar kotu olmadim beyler, ben dokuz yasinda annemi kaybettigimde bu kadar aglamamistim beyler. ben var ya o ani yasamaktansa huseyinle birlikte olmeyi yeglerdim beyler. o gece kesintisiz agladim sabaha kadar. ama ne care, aglamak gideni getirmiyor be panpalar.

öyle iste...