Evet beyler ben 16 yaşındaki bir panpanizim ve şu an hayatımı kısa kesip anlatıcam arkadaşlar ben öncelikle hastalığımin ciddiyetini 7. sınıftayken anladım okuldan antrenmana (futbol) sonra eve gelen biriydim en büyük hayalimdi futbolcu olmak.Bir gün okulda sevdigim kıza söyledim onu sevdiğimi ama cevap vermedi güldü gitti bende bişe diyemedim sonra bir gün antremanda çıktım bi elimde telefon bi elimde çanta eve gelirken sordum kıza ne oldu cevabın varmı diye bana mustafa ya söyledim cevabı dedi o heyecanla mustafa ya ulaştım cevabı hayır hastasın dedi
sonra diğer gün antremanda belki dünyamin değişebileceği bir şey oldu hocam bana artık parlama zamanin lisans cikartalim dedi okul takimin ada gel dedi hayalimdekiler olmaya başladı mutluydum eve gitmeden annemin isyerine gittim anne böyle böyle dedim olmaz dedi. durdum bi ne demek olmaz anne en büyük hayalim bu dedim hastasın sen dedi
ilk defa diyabet hastalığının ciddiyetini anladım hayata küstüm inanmadım hastahaneye gittim gene aynı cevap olmaz olmaz olmaz hayatımda kos kocaman bir olmaz vardı hala var şimdi lisedeyim bir kız var çok seviyorum ciddi anlamda seviyorum ama korku var içimde reddederse hemde hastalık yüzünden ee nolcak hayalim bile yok okula boş boş gidiyorum sıkıldım hayattan zaten babasız büyüdüm ama yararı oldu bana baba dayağı nedir bilmedim ama bi yandanda arkamda duran kimse olmadı her düştüğümde Ben kalktım kalktım ve kalktım hayattan öğrendiğim asla pes etmeyecegindir ama sıkıldım beyler hayatım futboldu oda yok beni sevende yok başkaları rakı bira içerken izliyorum ben bile kendi halime gülüyorum ne yapacağım bilmiyorum yardım edin lütfen