insan fıtrat itibari ile tüm mevcudat ile alakalıdır. çünkü sonsuz bir sevme kabiliyeti verilmiş. fakat muhabbet beslediklerimiz, sevdiklerimiz durmuyorlar gidiyorlar.. onlar dursa biz gidiyoruz ve ayrılıklardan daima azap çekiyoruz çünkü sonsuzu sevmek için verilen bir kalbi sonlu varlıklara harcadık..

şu dünya hayatında en bahtiyar o dur ki kırılacak olan cam parçalarına elmas değeri vermez. bizler cam parçalarını elmas zannedip hiç kırılmayacak zannederek koynumuza bastık. unuttuk onlarında kırılacak olduğunu. ve bir gün düştü kırıldı. kırılan cam parçaları kalbine saplandı aslında.. acı iliklerine kadar işledi...