Yaptığı bu hareket içime umut tohumlarını ekmisti. Umut gerçekten herşeyin başı beyler. Bu nedenle umudunuzu hiç bir zaman kaybetmeyin. Olacak mı acaba dedim kendi kendime. Akşam eve gider gitmez mesaj attım napıyosun diye. Ders çalışıyorum sen dedi. Sen dedi ya icim icime sığmadı beyler. Gelişme vardı. Sen diye sordu sonuçta. Neyse muhabbete derslerden daldık miss turkeyden çıktık. Hayatımda her kelimesiyle huzur veren bir sohbeti yaşadım o an. Tarif edilemez beyler. Yasayan bilir sadece. Hergün bu sekilde muhabbet eder olduk.

Sakaryalı bir arkadaşım vardı. Hem bizim sınıftaydı, hem de aynı hastanede staj yapıyorduk. Staj çıkışları beraber duraga yururduk hep. Zamanla peltekte katılmaya başladı bizim bu kısa yürüyüşümüze. Evi hastaneye yakındı. Yürüyerek gidiyordu. Hastane durak arası 5 dakika Hastane ev arası 25 dakika falan. O 5 dakika bile yetiyordu bana. Onun gulusunu duymak. Acile gelen hastalarla ilgili muhabbetlerini duymak beni mutlu ediyordu. Ama zamanla o 5 dakika yetmemeye başladı. Aslında evim hastaneye yakındı. 15 dakika falan. Sırf onunla olabilmek icin yolumu degistiriyordum haftanın 3 günü.