Telefonu kapatınca direk schoringer yazdı bana. Korktum tanıdı diye ama tanimamisti. Ya da emin olamamisti bilmiyorum. Hala öğrenemedim onu. Sormadım da gerçi. Benden etkilenmeye başlamıştı. Bunu hissediyordum. Bende artık dalgaya almiyordum muhabbeti. Daha ciddi, daha samimi davranıyordum. Ama ne fayda beyler. Sonuçta o benden değil kafasında kurdugu adamdan etkilenmişti. Bilse eski sevgilisinin arkadaşı olduğumu 1 dakika konusur muydu benimle. Yavastan belli etmeye başladım kendimi. Aslında bende izmitte oturuyorum dedim. Daha sonra aynı okuldayız dedim. O zaman anladı ben olduğumu. Schoringer sacmalama dedi. Sacmaliyordum. insanların %80ni ayıplardı bu olayı.

3. Kişi olarak düşünün beyler. Tanıdığınız birisi arkadaşının eski sevgilisiyle konuşuyor. Hanginiz olumlu bakarsınız buna. Hanginiz gecmis gecmiste kaldı dersiniz?

Gurur denen seye yenik düştüm bende o an. Tamam peltek (ismi bu değil tabi. Hoşuma giden en güzel özelliği buydu. Onun için kusur değildi bu. Güzelliğine güzellik katan bir ses tonuna bürünüyordu sesi pelteklikle) konuşmayalım dedim. Aralık ayına kadar hic bir sekilde konuşmadık. Okulda sürekli görürdüm. Hemen karşı sınıftaydı. Ayrıca aynı hastanede staj yapıyoduk. Yazın bulduğum mutluluğu aralık ayına kadar bulamadım beyler. Icimde hep bir bosluk hissettim. Yine yalnızdım. Yine insanların dalga geçer bakışları arasında surduruyodum hayatımı. Bir gün dayanamadım. Naber peltek yazdım. Numaramı ifsa etmememin bi nedeni kalmamıştı. Iyiyim sağol yazdı. Sen diye sormasını bekledim 1 saat ama yazmadı.