Klagib bir giriş: Yalnız değilmişim..

Başlığı okuduğumda ilk galiba bu benim dedim ve ilerleyince sokakta gördüğüm o gözlerinin feri sönmüş denilen tipler..

Senden pek farkım yok yaşım 1 yaş daha küçük onun dışında paramda var kardeşimde yok ailemde beni seviyor unutmadan kedilerim yok:) Hayatımda çok şeyi yaşadım her oyuncağım oldu en lüks mekanlara gittim avrupayı hemen hemen dolaştım kızlarlada gezdim kızda gibtim ve isteyipte yapamayacağım şey yok mutluluk hariç. Çevremde çok insan var ama kuru kalabalık. Arkadaş desen oda var ama tarif ettiğin gibi boş. Bilmiyorum neden böyleyiz ama ihtiyaçlarımızdan 1 2si ekgib gibi. 5 temel ihtiyaçtan statü ve sevgi.. Çevremizde bizi sevdiğini söyleyenlerde olsa hissetmiyoruz ve amaçsız olunca bir hiçmişiz gibi oluyor. Belki de çoğu insandan daha fazla şey yapsakta yeterli göremiyoruz hepbi ekgiblik ve yalnızlık. Kocabir şehirde milyonların içinde dahada belli olan yalnızlık.. sonra kafalarda bir soru daha neden? Neden yaratıldık ve bu haldeyiz? Aylardır çoğu dediğimi düşğnüyorum ve mutluluğu yer yer yakalıyorum peki ne zamanmı dersin? Kendimi ifade edip insanların bana bakışını değiştirip sevgi saygı gördüğüm zaman. Rutin bir hayat istemeyiz dostum biz yaramazda zaten. Yusuf atılganın biyogrofisi birazda post modern eserlere bak aa galiba ben diyeceksin. Aklından bazen intihar geçicek bazen birazdaha yaşayayım bazen şarkı bir kızı hatırlatacak bazen pişmanlıklarını sonuçta yalnızız dostum ama bizim yalnızlığım kelime anlamından biraz farklı