hayatı sevmek, yaşamayı sevmek isterdim.. her gün " ben bu dünyaya niye geldim" sorusunu kafamda defalarca tekrarlarım.. bu dünyada olma amacımı, dünyanın bana getirdikleri yada benden alıp zütürdüklerini düşünürüm.. hatta en son ne zaman gözyaşı döktüğümü bile düşünürüm, bulamam.. gerçekten de hatırlamıyorum, tam anlamıyla ruhsuzlaşmış gibi hissediyorum.. bi neden arıyorum, neden böyleyim fakat bulamıyorum..
afrikadaki yoksulları, çocukları düşünüyorum.. belki onları görüp şükrederim diye.. ediyorum da.. belki de o çocuklar benden daha mutludur.. belki de ellerinde olmayan şeylerin olabilme umudu ile yaşamaları onları hayatta tutuyodur..
peki benim ne umudum var ? hayattaki beklentim ne ?? cevabım net, " hiçbişey". evet hayattan hiç bir beklentim kalmadı diyebilirim.. en son ne zaman gerçekten birşeyi arzuladım, ya da ne zaman gerçekten gerçek bir gülüş yakaladı yüzümdeki ifade ?? bilmiyorum, hatırlamıyorum..