ertesi gün uyandığımda zeynep yanımda ağlıyordu. amk böyle şeylerden kaçmam lazımdı ama sürekli sırtıma vicdan azabı birikiyordu resmen. bi gözüm açık telefona baktım, msj denizden. "bugün senle konuşmaya ihtiyacım var" yazmış. sürekli insanları eken şerefsiz puşt bir insan olup çıkmıştım. neyse kalktık kahvaltı falan yaptık ben çıkıyorum deyip kaçtım resmen evden. zeynepi falan o halde bıraktım ama gibimde değil. kafamda başka planlarım var. denizle bugün konuşmam lazımdı.

kafamda da kuruyorum denizi güzel bir şekilde başımdan atmalıydım. olmayacaktı böyle. kendimle sürekli çelişiyorum. sürekli bir şeylerden kaçıyorum. etrafımdaki herkese zarar veriyorum. gidip tarkan abinin mekanda garson olarak işe başlamayı düşünüyordum. adam bana yönetim verecek resmen ama ben garsonlukla yetinip büyük işlere girmek istemiyordum.

günü birlik ilişkiler yaşayıp aşktan meşkten uzak durmak istiyordum...