annem, babam, kardeşim şükürler olsun hepsi sağlar ve iyi durumdalar.. belki de hayattaki tek mutluluk kaynağım onlar.. iki de kedim var dünyalar tatlısı.. hayatım bu 5 varlıktan ve onların yanında benden ibaret. sokağa çıkıyorum, o kadar insan, o kadar koşuşturma, çaba, hırs ne için ?? çekilen bunca stres, acı, hüzün, hayalkırıklığı...
belki de bu duygulardan korktuğum içindir hayata karşı bu direnişim.. kendimi soyutlayışım.. ama yok, korku da değil bu.. sevdiklerimi kaybetmekten başka bir korkum yok şu dünya da, ölümden başka.. zaten ölümden korkmuyorum diyen varsa da yalan söylüyodur, net.
dün de ygs açıklanmış.. ve yine sıfır çekenler, barajı geçemeyenler ve hayal kırıklığı yaşayanlar çocuklar türedi. onları düşündükçe kendimi 4 sene öncesinde buluyorum.. dersaneye giderdim, yine tek başıma. liseliydik o zamanlar fakat ben yine aynı ruh halimdeydim.. bu arada sınava girip de başarısız olan kardeşlerime burdan naçizane tavsiyem; içiniz rahat olsun 500 puan yapan inekler belki de siz hayatınızın en güzel günlerini yaşarken onlar gencecik hayatlarını heba ediyorlar.. sanıyorlar ki üniversitede günlerini gün edecekler.. bu ülkede eğitimde köpeklersiniz, eğitim biter iş hayatı başlar köpeklersiniz, emekli olabileceğiniz bile muamma.. işi geçtim, aile kurmak istersiniz yine aynı.. kısacası kaybınız en fazla 1 sene olur kardeşlerim.. ben şanslıydım allah öyle nasip etti ilk yılımda tutturdum bi üni. gidiyorum ordan.. biraz da kısmet..
neyse fazla uzadı bu entry. sizleri de düşünerek kısa kısa yazacağım. biliyorum aranızda uzun yazıyı sevmeyenler de var..

devam edeceğim.