iki elimi omuzlarına koyarak gözlerine baktım.

-ablam benim.

-ne işin var lan burada pekekent ?

-üniversite okumaya geldim abla.

-ne üniversitesi lan okumuş pekekent mi olacan ?

ikimizde gülmeye başladık. aynı kelimeyi bende tarkan abiye kullanmıştım. bir yandan göz yaşlarımızı siliyor bir yandan ufak ufak atışıyorduk. özlemiştim selma ablayı. buruk bir hüzünle birbirimizin gözlerine bakıyorduk.

-ben gidiyorum artık halidaki işim gücüm var.

-abla.

-ne var lan ?

-hala çalışıyor musun ?

-napıyim lan sen mi vercen paramı ?

hiçbir şey diyemedim. 10 sn düşündükten sonra

-seni tekrar görebilecek miyim ?

çantasından çıkardığı kartını uzattı bana.

-görüşücez halidaki, görüşücez...

amk anlamayamıştım, mutlu muyum değil miyim , ama tek anlayabildiğim selma ablayı gördükten sonra sanki tepemdeki karabulutlar dağılmıştı. yani nasıl desem, alsancak'a gelirken ki korkularım gitmişti. tarifi zor. o anları düşününce bile içim bir kötü olur...