Asansörden çıktığımızda bizi kimse karşılamamıştı, hemşireler Ardadan tahlil sonuçlarını istememiş, ameliyathanenin ışıkları yanmıyordu. Daha doğrusu katın ışıkları yanmıyordu. içeride de kimse yoktu. Herkes en alt katta olmalıydı, sonuçta elimizdeki canlı bir vaka değildi, otopsi biraz bekleyebilirdi, Arda nabız saydı, 76.

Işıkları açtım, denek ben ve arda sadece kalp atışlarımızın duyulacağı bir sessizlikte, neler olacağını düşünüyor, ne yapacağımızı bilmiyorduk.