Köydeyim. Yeni yağmur yağdı. Heryer toprak kokuyor. Ne güzel değil mi. Cama çık kokla o kokuyu. Değil işte, kokunun huzuru eğer yalnızsan sancı halini alıyor. Işığı yakanım yok , yemek getirenim yok. Sabah uyandıktan sonra uykunu alıyorsun, dinlenmiş oluyorsun, o gün için planlarını yapıyorsun... Ben yapmıyorum. Dinlenmiş olmuyorum. Yalnız geçen her gün daha çok yoruyor beni. Seni de öyle. Bırak hayat arkadaşını . Bırak eşini. Sırtını dayayabiliyorsan bir çınara,bir dosta ; uykunu alırsın. Dinlenirsin. Ben yapmıyorum ;
etrafım ağaç dolu fakat çınarım yok. Eşim yok. Günler eziyet gibi , en ağır işkenceğe en ağır işkenceyi yapmak kadar belki de. Anlayamazsın . Çünkü sen dinleniyorsun. Uykunu alıyorsun...