ne kusuru panpa. istediğin zaman yazabilirsin. benim günlüğüm ama sana her zaman yer var.
bende bir zamanlar çok uyurdum. ama artık uyuyamıyorum. uykularımı kaçırıyor düşüncelerim.
geçmişi silip atmaktan ziyade çok küçük olduğum yılları özlüyorum. her şeyden ve her durumdan uzakta olduğum günleri..

bu arada ailem bana da sorardı o zamanlar, hasta mısın neyin var diye.

bir gün hatırlıyorum yine yataktaydım, erkenden yatmıştım. o günlerde lise okuyordum. eve geldim bir şeyler atıştırdım evdekilerin zorlamasıyla. aslında sabahtan beri sadece sigara içmiştim ve bir tane snickers yemiştim ama yemek yediğimi söyledim çünkü yiyemiyordum artık yemek. yemek yemek midemi bulandırır olmuştu.

zaman zaman sigarayı bile içemeyecek, paketten çıkartıp yakamayacak bir zihniyet ve ruh halinde oluyordum.

neyse geldim yattım yatağa, 15 dakika kadar sonra tam sızmak üzereyken babam gelmişti yanıma. oturdu yatağıma ve neyin var oğlum falan demişti. hasta mısın, sorunun ne, sürekli uyuyorsun. yardımcı olalım söyle de gibi şeyler söylemişti. bende bir şeyim yok, çok yoruldum falan filan deyip geçiştirmiştim. aslında geçiştirdiğimin farkındaydı babam da ancak anlatmak istemediğim için üstelememişti.
aklıma geldi anlatayım dedim. nedense unutamadığım bir anı bu. yani babamla aram kötü değildir, konuşuruz falan ama birden öyle hiç beklemediğim bir anda yatağıma gelip oturması sanırım benim için o anı ölümsüzleştirdi..