Şu geçen sene de neler yaşamamıştım ki? Yaşım yetmezdi yaşadıklarıma esasında o yetti desem, yüreğim yeter miydi? O da yetti desem, ne kalırdı ki benden geriye..

Aynada kendime baktığımda tanıyamadığım bir surat ile karşılaşıyordum, fiziksel olarak pek değişmemiştim esasında. Saçlarım, sakallarım aynı idi ama
Ya bakışlarım ;

Güzel olan bir şey bile kötü gelmeye başlamıştı artık gözlerime, öldürmeyen ama yatalak eden bir hastalığa tutulmuş gibi hissediyordum kendimi.

Geçerdi elbet bunlar, birer birer atlatır dı yüreğim bu ihanetleri de bu acıları da ama korkuyordum bir daha eskisi gibi olamayacağım için...

Yaz tatilinde bol bol ailemle vakit geçirmiştim, iyi gelmişti onların sevgisi bana, aslına bakarsan özlemiştim de onları,

Kim özlemez ki ailesini?

Başka neyimiz varki bu hayatta ailemizden başka, kim yada kimler sevebilir ki bizleri onlar gibi.

Ayşegül ün ölümünden sonra ki döktüğüm gözyaşlarının tesellisini, annem de aramıştım hep, durup dururken gider sarılırdım ona uzunca bi vakit,

Bilmezdi kadıncağız evladının böyle bir acı yaşadığını, söylemezdim ya bende ne ona ne ailemin başka bir ferdine, kahrolurlardı yaşadığım bu acıda tek başına kaldığımı duyduklarında...