kahrıma yansıdığı kadar ay aydır yıldız yıldız
bir sensin derdimden tasamdan taşan gün ışığına

canım dişimde
dişim canımda
torbamda acı sıkma
olsun
kır kokularıyla bütünleşiyorum koşarken
hasretinin sarp cehenneminde

pastoral olacak bütün susuşlarımın sonu
gömüleceğim bu doğal sessizlikte
sönen tek ben olmayacağım

bitecek yalnızlık
kim bilir yitecek belki de
en azından son bulacak sonsuzluk merakım
bende kalan siyahını
yenemeyecek hiçbir yarım kalmışlık duygusu

bana sunduğun rüzgarlı anıyı
sarımtrak çirkin bir yok oluşta
oynuyorlar her güz yapraklar
iğreti bir ölüm valsiyle
ve renksiz bir soytarılığa dönerek hayat
hiçbir gece bükemeyecek boynumu

kanın tadı da yalan
en azından kendi yokluğuma ağlamıyorum
sende kalan meramımı
son kuşlarla gidince anlayacaksın
ayrılık bile

Kağan işçen yazmış beyler tüylerim diken diken oldu okurken lan başlığını ayrı şiirini ayrı sevdim adamın okuyun