Herkesin bir hikayesi vardı bu hayatta. Ben garsonun son saatlerine yetişebilmiştim, bunun için bir özür borçluydum ona, hikayesine dair hiçbir şey bilmiyordum, ama sonunu izliyordum. Hiçkimse böyle bir şeyi haketmiyordu. Üstelik ölecek olmamın verdiği ruhsal kriz anlarında çokca kez ona bağırıp, kalbini kırmış, kendini bir tak parçası gibi hissetmesini sağlamıştım. Eş zamanlı olarak aynı duyguları yaşıyorduk, vücudunun büyük bir kısmı ezilmişti, bunu biliyordu ve yaşamak gibi bir umudu yoktu.

Eğildim, kulağına özür dilerim kardeşim, sana bir hayat borçluyum dedim, sorun değil anlamında göz kapaklarını kırptı, bir hikaye daha bitmişti. Ayaktaydım işte, ölmedim, yaşıyorum demek istedim. Olmadı. Başım dönüyor, midem bulanıyordu.