En son müridlerin "leyse hunaa leyse huna" dediğini duydum. Arapçada burada değil demekti. Sonrasında tak çukuruna atlamıştım. Bütün sarayda beni arıyorlardı ben ise taklar içinde yüzüyordum. Dünyanın en büyük acısını tatmamıştım belki ama neden mutsuz olduğumu ve beni neyin mutlu ettiğini yavaş yavaş anlamaya başlıyordum. Kaçmak veya kovalamak, yenmek veya yenilmek, bunlar benim gündelik mükemmel hayatımda karşılaşamayacağım kadar basit ve küçük şeylerdi. Mükemmel bir hayatı terkedip bu tak çukuruna düşmüş ve aradığım şeyi bulmuştum. Mutluluk, damarlarımdaydı, her kalp atışımda onu yıllar sonra yeniden hissediyordum.