Afganistana gidiyorduk. Yolumuz uzundu. Hayatın meyvelerinin tadını sordum, benden nefret etmeye başlamıştı, sonuna kadar hissediyordum bunu. Artık bir parmağı ve yıllardır emek verdiği kariyeri yoktu. Berabereydik. 1-1 ikimizinde geride bıraktığı şeyler çok büyüktü ve bu onun çok fazla zoruna gitmişti. Bütün hayatının yerle bir olduğunu, artık bir işe yaramayacağını söyledi uçakta ağlarken, "üzülme, sonuçta senin masanda her şey var kavunda, karpuzda, rakıda peynir de, benim sadece kavunum var" dedim iğneleyici bir şekilde. Ağlaması şiddetlenmişti. Uçaktakilere babasının vefatı için olduğunu anlattım kırık arapçamla, ona karşı kazanmıştım ve bu beni yavaş yavaş mutlu etmeye başlıyordu.