O an...
1 saniyenin değerini anladığımız o an. Kulaklarımdan kan getiren gözlerimin ilk kez çaresiz kaldığı o an.
Önce bir fren ve sonrasında her şeyin karardığı o an.
Biri zaman makinesine dokunmuştu sanki.
Bütün insanlar, bütün hayvanlar, bütün şehir donup kalmıştı.
Taki o kızıl saçlı, kızıl rujlu, siyah ceketli ve siyah mini eltiğinin altına çiçekli jartiyer çekmiş olan o kadın
kulaklarımı sağır eden o çığlığı basana kadar.
Kendimle konuşmaya başladım.
- Nasıl bu kadar ses çıkarabiliyor acaba?
- Gerizekalı kendine gel bu..
- Neden herkes üstüme koşuyor?
- Aptal bu bir...
- Neden hem korkuyla bakan, şaşkınlıkla bakan, gülümseyele bakan, zafer kazanmış gözlerle bakan insanları aynı anda görüyorum?
- Çünkü bu bir...
irkildim. Arkadaşım "bombaaaa" diye bağırıp beni çekiştiriyordu. "Koşsana lan" dedi. Bir saniyelik şaşkınlıktan sonra koşmaya başladım...
Bir otobüs dolusu masum... Bir de o bombayı patlatan kadın.
Herkes birilerinin annesi, babası, evladı, ailesi. Hepimiz kaybediyoruz, hepimizi birilerini kaybediyoruz. Bir savaş kaybediyoruz.
Çünkü göremiyoruz.
Hatta buna seviniyoruz orda olmadığımız için.
Ankara metrosunu bilir misiniz?
Tabii ki bilirsiniz.
Peki pazartesi Ankara metrosunu bilir misiniz ?
inanın bilmemeniz daha iyi. Burası memur kentidir bu yüzden pazartesi günü o soğuk yeraltı buz tutar.
Ama o pazartesi o gerginlik yok hatta herkes şeker gibi. ÇÜnkü o korkunç olay bir gün önce yaşanmıştı.
Tiksindim hepsinden. ilk durakta attım kendimi soğuk yağmurlu Ankara sokaklarına.
Sonra bombacıyı düşündüm. Neden onu seçmişlerdi ? Kimdi? O gün ne giymişti? Arabayı ortalama kaç kilometre hızla sürmüştü?
Neden hiç tereddüte düşmedi?
Yoksa hiç mi seveni yoktu?

Teröre ve destekçilerine lanet olsun!