Sabaha yüzbaşı beni uyandırdı. Bir konserve verdi ama ben istemedim bende var efendim teşekkürler dememe rağmen ayağımın yanına konserveyi bırakıp uzaklaştı. Yüzbaşından başka kimseyi tanımıyordum lanet cephede. Herkesin kendi arkadaşı vardı. Bende bikaç kişiyle tanışayım dedim ve ilk olarak geçen akşam benimle beraber bayrak açan adamın yanına gittim. Oda tek başınaydı yemek yiyordu. Uzaktan yemeğini bitirmesini izledim ve sigarasını yakınca yanına gittim.

Merhaba dostum, benim adım Johann. Mikel deyip elini uzattı. Tokalaştık ardından bi sigara da bana uzattı. itiraz etmeden aldım. Direk "Annem savaş başladıktan bikaç gün sonra kalp krizi geçirip öldü. Babamsa beraber aynı cephede savaştığımız Normandiya'da gözlerini yumdu. Normandiya'dan kaçan son taburdaydım. Belki birgün abim Stefan la buluşup bi kahve içeriz. Onu gerçekten özledim." dedi. Adamın acısı büyüktü. Yaşadığından bile şüpheli abisini belki göremeyecekti. "Birazda sen anlat dostum." dedi ve lafa girdim:

"Gözlerimi Linz'de açtım. Babam çiftçiydi. Annem kanserdi. Beni doğurduktan sonra kansere yakalanmış. Öğrendiğim yaşlarımda, anlamaya başladığım yaşlarımda keşke doğmasaydım diye haykırdığım için dayak yediğimi hatırlarım. Bi ablam vardı. 1934 te evi terketti. O yıldan beri haber almadım kendisinden. Annem ablam gidince daha fazla dayanamadı 1936 da öldü. Savaş başlayınca babamla beni alman askerleri gelip aldılar. Hiçbirşey söylemeden elimize silahları verip eğitim verdiler. Garip geliyordu. Daha gençsin yaşın 21 neden böyle şeylerle uğraşıyorsun? Elinde defter kitap okumalısın. Dünya zalim... "