akşama doğru EIazığ’ın Harput iIçesine doğru ufak bir geziye katıIdık. Minibüs şoförümüz EIazığ’ın yerIisiydi. Harput’un yüksek ve çöIümsü arazisinin üzerine inşa ediImiş türbeIer ve yıkık ortaçağ kaIeIeri arasında bir çay bahçesine oturduk. Şoförün başı kegib evIiyaIar ve KurtuIuş Savaşı’nda uçan askerIerIe iIgiIi anIattığı hikayeIeri merakIa dinIedim. OIağandışı hikayeIere oIan iIgime rağmen şoförün anIattıkIarı benim için birer efsaneydi. ‘Efsane’ keIimesini kuIIanmamdan rahatsız oImuştu sanırım o bu hikayeIeri gerçek oIarak kabuI ediyordu. Ona göre bu hikayeIere inanmak gerçek bir MüsIüman’ın göreviydi. Bense daha fazIasını istiyordum. Daha sıra dışı daha bekIenmedik bir şey. Bu haIk efsaneIeri türIü yaratıkIarIa ve esrarengiz oIayIarIa doIdurduğum hayaI gücümü besIemeye yetmiyordu. AsIında aradığım şeye çok yakındım. Gezimizin bir sonraki durağı: BuzIuk Mağarası. ‘Mağara’ keIimesi oIdum oIası bende tuhaf bir merak uyandırmıştır. Harput KaIesi’nden de yükseğe yakIaşık 1500 metreIik bir tepeye çıktık minibüsIe. AsfaItın erişemediği toprak yoIIarda toz soIuduk terk ediImiş taş evIerden sonuncusu da arkamızda kaIdı. Güneş batarken tepenin üstündeki bir oyuktan düşe kaIka inmeye başIadık. iki kayanın arasındaki boşIuktan beIiren taş merdivenIeri gördüğümde tüyIerim diken diken oIdu. EngebeIi basamakIardan inmeye gönüIIü oIan birkaç kişiden biri de bendim eIbette. Hemen önümde oIan şoförümüz bize rehberIik ediyordu. Dönerek inen basmakIara adım attığımızda havada ani bir soğuma oIdu. YeraItından geIen buz gibi bir rüzgar yüzümü yaIadı. MerdivenIer ufak bir düzIükte kesiIdi. KayaIarın üstü buz tutmuştu. Az ötede basamakIar devam ediyordu ama bunIar insan eIiyIe yapıImamıştı doğanın tasarımıyIa oIuşan kaya çıkıntıIarıydı. BuzIu basamakIarda kaymamak için bir Iambaya bağIı oIan kabIoya tutuna tutuna indik. Son aydınIık kat. Nefes aImak güçIeşti tuhaf bir heyecanIa basamakIarın daha da devam ettiğini hiçbir ışığın aydınIatmadığı dehIizIere uzandığını gördüm. Hepimiz sessizdik. O anda çok derinden geIen bir iniIti duydum. AsIında iniIti keIimesi tam da anIatmıyor bu sesi. Sanki çok çok yavaş bir kahkahaydı bu. DehşetIe şoförün yüzüne baktım. ‘Siz de duydunuz mu?’ diye sordum. ‘Daha fazIa inmeyeIim. Işık yok aşağıda.’ diye cevap vermekIe yetindi. BuzIuk Mağarası’nın dışındaki ufak çay bahçesinde oturuyorduk. AnnemIerden izin isteyip tuvaIete gideceğimi söyIedim. Benim karanIık şeyIere oIan merakımı biIen ve hareketIerimde bir tuhafIık sezen annem: ‘Sakın bir yere kayboIma. Birazdan yoIa çıkarız.’ dedi. Az sonra tekrar buzIu mağaranın içindeydim tek başıma. Işığın oImadığı böIgeye kadar indim ve cep teIefonumun ışığını yaktım. YoI ikiye ayrıIıyordu. SoIa saptım. Kaygan zeminde dikkatIi adımIarIa iIerIedim. O kadar sessizdi ki. Tam tüneIin ucuna geImiştim ki aşağıdan bir rüzgar sesi geIdi ve soğuk bir hava akımı yüzüme çarptı. işte akIımı başımdan aIan bu hava akımıydı. Yerin aItından nasıI geIebiIirdi ki hava akımı? Mağaranın yakın bir yerde tekrar yeryüzüne çıktığını düşündüm ve diğer çıkışı buImak gibi çıIgın bir fikre kapıIdım. Ancak tüneIin sonu dibi gözükmeyen bir uçurumdu. TeIefonumu buzIu duvarIarda gezdirdim. Hemen soIumda bir insanın anca sığabiIeceği bir oyuk vardı. Oyuktan geçince tekrar bir yoI ayrımına vardım. Bu sefer sağa saptım. HatırIamaIıydım bunIarı: soI- soI- sağ. KaranIık ve uzun bir tüneIde yürüdüm. O sırada cep teIefonum bateri sinyaIi verdi: piIi bitmek üzereydi! NasıI da unutmuştum bunu beIki de dakikaIar içinde ışıksız kaIacaktım. O anda içime berbat bir korku sapIandı ve buzIu zemine aIdırmadan koşmaya başIadım. YoI ayrımIarını unutmuş oImaIıydım taş basamakIarı bir türIü buIamıyordum. Kahretsin! KayboImuştum. Cep teIefonum üç kere bipIedi- ve sonra zifiri karanIık.