Gecenin tam ortasında yoklayıverdi sancısı.Çocuğumuz olamıyordu bazı sebeplerden kolay kolay. Ama sonunda bize de lütfedildi o güzel duygu. Bebeğim düşmeden, sağlıklı sağlıklı büyüdü. Bekliyorduk bunu, evladım gelecekti, karnım burnumdaydı zaten. Beyim sanki ona sancılar giriyormuş gibi sıçradı yerinden, kucakladı beni. "Sabret hanım sabret, hemen zütürcem seni bak hastane şuracıkta." Arka koltuğa geçtim, O ise "Baba oluyorum be babaa" diye geçti direksiyonun başına. Yetiştirdi beni hastaneye sapasağlam. Gece 04:00'dı aldım evladımı kucağıma. Sevinçten hüngür hüngür ağlıyordu babası, bense can paremi öpmeye koklamaya doyamıyordum.
Günler haftalar geçti, emeklemeye başladı benim kara gözlüm Çabuk da büyüyordu kerata. Kıyafet almaya gücüm yetmiyor diye çetik çorap ördüm, kazak ördüm sattım üç beş paraya. Emeklerken dizleri yırtılan donlarını yamadım da giydirdim evladıma sıkıla sıkıla. istemem miydi yeni yeni giydireyim. Sağ olsun üst komşum da çocuğunun eskilerini verirdi, kaliteliydiler hepsi eski gibi değillerdi, giydirirdim ben de yavruma. Yeni aldım derdim nasıl da sevinirdi saçının teline kurban olduğum. Gizli gizli ağlardım. Ne beyime duyururdum ne de evladıma. Beyim zaten işçiydi kendini harap ediyordu para kazanıcam derken. "Olsun" derdi. "Oğlum büyük adam olunca bize bakacak, o zaman rahata ereceğiz hanım."
Büyüdü evladım 9 yaşına geldi, tam oyun çağındaydı. Arkadaşları futbolcu forması almış hep, o da geldi bana söyledi, anne ben de "Fenerbahçe forması istiyorum. Alex'in formasından istiyorum. Alex yazıcak arkasında." Zaten odası boydan boya alex'in resimleriyle doluydu. Nasıl severdi nasıl.
Benim de bi penye gördüydüm kaç aydır onu almak için para arttırmıştım kenara, gittim onunla forma aldım pazardan. Gücüm ona yeterdi. Ben giymesem de olur, evladım sevinince dünyalar benim oluyordu zaten. Yavrum, kuzum, kara kaşlım kara gözlüm.
Eski kıyafetlerimle idare ederdim ben daha zaten, evladım sevinsin.
Büyüdü oğlum, üç sene boyunca lise kazanmak için sınavlara girdi. Dershanelerden de hep burs kazandı, yoksa nasıl okuturduk, yeter miydi gücümüz. Çalışkandı benim yavrum. Allah'ıma şükür.
Seneler geçti liseyi bitirdi, üniversite sınavına hazırlandı. babası para biriktirdi en iyi dershanelere vereceğim oğlumu diye. Öyle yaptık, başardı. Onu başka şehirlere göndermeye kıyamıyordum. Burda gözümün önünde olsun diye Ankara'yı kazansın istedim hep. Ankara'da üniversite kazandı oğlum, mühendis olacaktı. hep istiyordu zaten evvelden, küçüklüğünden beri.
Bu sene ilk senesiydi üniversitede 19 yaşında genç delikanlım. Benim gözümün nuru, benim gözümde dünyadaki en kıymetli varlığım.
Anne dedi, canım nasıl da kuru fasulye çekiyor. Akşama yapıversene dedi. Çıktı evden, hafta sonları Kızılay'da bir lokantada çalışıp harçlık çıkarıyordu kendine. Babasına yük olmak istemiyordu. Çok seviyordu babasını da, Hele babası, hele babası nasıl seviyor onu. "Baba dediğin evladına çok yüz vermemeli hanım." der. "Baba dediğin hem sever, hem kızar. Evlat dediğin babasından biraz korkarak büyüyecek ki şımarmasın."
Ggeceleri gizli gizli gider oğlumun odasına, uykusunda sever oğlunu, gözlerinden öper. Nasıl sever aslanım diye...
Hazırladım yemeği özene bezene, yavrum ister de yapmam mı, canımı veririm canımı. Hala bebek o benim gözümde, büyümedi ki hiç.
Aradı beni,"Anne ben işten çıktım geliyorum, durağa geçiyorum" diye.
Biraz zaman geçti sonra..
Sonra birden kalbimi yoklayıverdi sancısı, nefesim kesildi gözüm karardı...
Birşey oldu dedim. Allah'ım hayırlara karşı getir...
Haberler açıktı televizyonda. Kızılay'da patlama oldu diyordu.
içimde tufanlar koptu, başımdan kaynar sular döküldü sanki.
Aradım oğlumu. Açmıyordu. Duymuyordu beni.
içimden bir şeyler koptu gitti sanki, malum oldu bana...
Gitti yavrum gitti kuzum, kıydılar ona?
Neden? Neden kıydılar evladıma!
Kolay mı buldum ben onu, kolay mı büyüttüm...
Gözünden bir damla yaş düşse içimde dağlar devrilirdi.
Neden? Neden kıydılar evladıma?
Akşamın tam ortasında yoklayıverdi sancısı...